به نقل از «فارس»

پناهیان: در فتنه‌ها، شیطان فقط می‌تواند «دوستان خودش» را فریب دهد و بر آنها مسلط شود

تاریخ انتشار: ۱۶ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۶۵۵۶۰

به گزارش خبرنگار حوزه مسجد و هیأت خبرگزاری فارس، حجت‌الاسلام علیرضا پناهیان در سحرهای ماه مبارک رمضان با حضور در برنامه «ماه من» که به‌طور مستقیم از شبکه سه پخش می‌شود درباره تلقی‌های ناصواب از دین و آثار تحریف دین به گفت‌وگو می‌پردازد. در ادامه گزیده‌ای از چهاردهمین جلسه این مبحث را می‌خوانید.

  بعضی‌ها با احکام دین علیه خودش قیام می‌کنند

یکی از اساسی‌ترین قسمت‌های زندگی امیرالمؤمنین (ع) به ویژه در پنج سال آخر، مربوط می‌شود به ماجرای تشخیص درست در کنار تکلیف و اینکه ما با دین، علیه دین قیام نکنیم، کما اینکه بعضی‌ها با اخلاق، علیه دین قیام می‌کردند، بعضی‌ها هم با احکام الهی علیه دین، قیام می‌کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

یک عده‌ای برخی از احکام دین را آوردند و علیه اصل دین به کار گرفتند و امیرالمؤمنین (ع) با شمشیر وارد شدند و چه خون‌هایی به زمین ریخته شد، اینجا باید اهمیت موضوع را ببینیم که با چهار تا بحث نظری، این قصه جمع نشد با موعظه و نصیحت، داستان تمام نشد، بلکه کار به نبرد کشیده شد.

در ماجرای جمل، از مقدسات دینیِ مردم علیه اصل دین استفاده شد

نبرد امیرالمؤمنین (ع) در جمل اگر نبود، صفین هم پیش نمی‌آمد و به تبعِ آن، نهروان هم پیش نمی‌‌‌آمد. لذا ماجرای جمل، آغازگر بدی بود و خیلی باید به آن توجه کرد. آنها در خونخواهی از عثمان، به یک حرف‌هایی تمسک می‌کردند؛ مثل اینکه می‌گفتند «عثمان خطاهایی داشت اما توبه کرده بود و بعد از توبه‌اش، او را کشتند!» آنها به یک جزئیاتی از دین می‌پرداختند ولی نکات اساسی را مدنظر قرار نمی‌دادند.

بنده نمی‌خواهم همه جزئیات نبرد جمل را بگویم، خصوصاً اینکه نقش عایشه در این زمینه چه بود؛ اینها جزو حرمت‌ها و مقدسات دینی مردم بود. به نوعی مقدسات دینی مردم علیه اصل دین استفاده شد.

می‌شود از احکام و مقدسات دینی، علیه دین استفاده کرد؛ مثل داعشی‌ها و اهل جمل!

بعضی‌ها می‌گفتند: چرا می‌گویید «اخلاق می‌تواند علیه دین باشد!» اگر این‌طوری بگویید، از احکام و توحید هم علیه دین می‌شود استفاده کرد! گفتم: اتفاقاً همین‌طور است، از اینها هم علیه دین استفاده می‌شود. همین داعشی‌ها از کلمه توحید، سوءاستفاده می‌کردند و چه سرهایی می‌بریدند و چه جنایت‌هایی می‌کردند. پس می‌شود از عقاید و احکام و از مقدسات دینی، علیه دین استفاده کرد.

امیرالمؤمنین (ع) قبل از جنگ جمل، این عبارت را فرمودند: «قَدْ فُتِحَ بَابُ الْحَرْبِ بَیْنَکُمْ وَ بَیْنَ أَهْلِ الْقِبْلَةِ» (نهج‌البلاغه، خطبه ۱۷۳) باب جنگ بین شما و بین اهل قبله باز شده است. «وَ لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ» و این عَلم را کسی نمی‌تواند حمل کند مگر اهل بینایی و بصیرت و اهل صبر و مقاومت.

پس غیر از بصیرت، باید مقاومت هم داشته باشیم چون در این جاها، مقاومت انسان خیلی راحت کم می‌شود. در مقابل کفار، انگار مقاومت انسان بیشتر است و تکلیفش معلوم‌تر است اما در اینجا دچار تردید می‌شود.

بعضی‌ها نمی‌دانند کدام حرف حق را کجا استفاده کنند؛ شاید الان جایش نیست!

حضرت در ادامه می‌فرماید: «وَ الْعِلْمِ بِمَوَاضِعِ الْحَقِّ» علم به مواضعِ حق هم باید داشته باشند. یعنی اینکه کجا موقع کدام حق است، شما باید موضعش را تشخیص بدهید. بعضی‌ها نمی‌دانند کدام حرف حق را کجا استفاده کنند، شاید الان جای این حرف حق نباشد. همه ما در معرض این‌جور امتحانات قرار می‌گیریم.

همه ما در زندگی‌های عادی خودمان در معرض این‌جور مشکلات قرار می‌گیریم، ما دائماً داریم خودمان را توجیه می‌کنیم، انسان بهانه و معاذیر می‌آورد ولی اگر دقت کند، خودش می‌فهمد که اینها توجیه است «بَلِ الْإِنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَةٌ * وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ» (قیامه، ۱۴و۱۵)

در مواضع مختلف، چگونه باید تشخیصِ درست بدهیم؟

ما می‌خواهیم تحریف‌هایی که در زمان امیرالمؤمنین (ع) اتفاق افتاد را ببینیم تا بفهمیم در مواضع مختلف، چگونه باید تشخیصِ درست بدهیم. دوستان نترسند از اینکه «وای اگر ما بد تشخیص بدهیم، چه باید بکنیم؟» یکی از جملات امیرالمؤمنین (ع) را می‌خوانم تا از این کلام حضرت در این‌باره مدد بگیرند.

امیرالمؤمنین (ع) بعد از جنگ صفین سخنان مفصلی دارند، من‌جمله این سخنانی که در ادامه برای شما می‌خوانم؛ این همان سخنرانی حضرت است که می‌فرماید من بیست و هشت حکم را که تغییر کرده بود، از ترس مردم نتوانستم اصلاح کنم. امیرالمؤمنین (ع) بعضی وقت‌ها نماز مردم را درست نمی‌کرد و برای بعد می‌گذاشت ولی حکومت معاویه را حتی یک روز هم نمی‌خواست اجازه بدهد که ادامه پیدا کند. این تشخیص اولویت‌ها خیلی مهم است. در جنگ جمل، ابن‌عباس به امیرالمؤمنین (ع) گفت: به طلحه و زبیر دو تا شهر بدهید اداره کنند. حضرت فرمود: اگر می‌خواستم این منفعت‌ها و ضررهای دمِ دستی را نگاه کنم، خُب معاویه را می‌گذاشتم بماند (به دلایل مختلف؛ مثلاً اینکه او قدرت و نفوذش بیشتر است و فعلاً ساکت است و...) من معاویه را هم اجازه نمی‌دهم بماند (قالَ: أرى أنَّهُما أحَبَّا الوِلایَةَ؛ فَوَلِّ البَصرَةَ الزُّبَیرَ، ووَلِّ طَلحَةَ الکوفَةَ؛ فَإِنَّهما لَیسا بِأَقربَ إلَیکَ مِنَ الوَلیدِ وَابنِ عامِرٍ مِن عُثمانَ. فَضَحِکَ عَلِیٌّ، ثُمَّ قالَ: وَیحَکَ، إنّ العِراقَینِ بِهِمَا الرِّجالُ وَالأَموالُ، ومَتى تَمَلَّکا رِقابَ النّاسِ یَستَمیلَا السَّفیهَ بِالطَّمَعِ، ویَضرِبَا الضَّعیفَ بِالبَلاءِ، ویَقوَیا عَلَى القَوِیِّ بِالسُّلطانِ، ولَو کُنتُ مُستَعمِلًا أحَدا لِضُرِّهِ وَنَفعِهِ لَاستَعمَلتُ مُعاوِیَةَ عَلَى الشّامِ؛ الإمامة والسیاسة، ج۱ ،ص۷۱)

در فتنه‌ها، شیطان فقط می‌تواند «دوستان خودش» را فریب دهد و بر آنها مسلط شود

امیرالمؤمنین (ع) از ماجراهای تحریف دین، به تعابیر مختلف سخن می‌گوید، مثلاً در آن سخنرانی بعد از صفین که عرض کردم می‌فرماید: «إِنَّمَا بَدْءُ وُقُوعِ الْفِتَنِ أَهْوَاءٌ تُتَّبَعُ وَ أَحْکَامٌ تُبْتَدَعُ» (نهج‌البلاغه، خطبه۵۰) آغاز فتنه‌ها، اهواء نفسانی است که تبعیت می‌شود و احکامی است که بدعت گذاشته می‌شود. بعد می‌فرماید: «وَ لَکِنْ یُؤْخَذُ مِنْ هَذَا ضِغْثٌ وَ مِنْ هَذَا ضِغْثٌ فَیُمْزَجَانِ» اینها یک مقدار حق را با یک مقدار باطل، قاطی می‌کنند و دین را تحریف می‌کنند.

در ادامه می‌فرماید: «فَهُنَالِکَ یَسْتَوْلِی الشَّیْطَانُ عَلَى أَوْلِیَائِهِ وَ یَنْجُو الَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ الْحُسْنى» وقتی محیط را مشوّش می‌کنند، شیطان بر دوستان خودش مسلط می‌شود و کسانی که خداوند به آنها لطف دارد، نجات پیدا می‌کنند.

در فتنه‌ها، شیطان فقط می‌تواند «دوستان خودش» را فریب دهد و بر آنها مسلط شود. یعنی اگر کسی دوست شیطان باشد، در فتنه‌ها، به اشتباه می‌افتد و درست تشخیص نمی‌دهد. اما کسی که متقی باشد و یک ایرادهای خاصی نداشته باشد، خدا او را نجات خواهد داد.

چرا طرفداری از علی (ع) طلحه و زبیر را نجات نداد؟ چون با نیتِ مخلصانه نبود

یک مثال دیگر هم عرض کنم. طلحه و زبیر صریحاً گفتند که ما وقتی در شورا بودیم، در مقابل عثمان، به علی (ع) رأی دادیم، آیا این نحوه برخورد علی (ع) با ما درست است؟ این نشان می‌دهد وقتی ما کار مخلصانه‌ای انجام ندهیم، حتی اگر کار خوبی هم باشد، یک روزی خداوند ما را می‌زند و می‌گوید: «این کار خوب را برای چه انجام دادی؟»

این تنبیه طلحه و زبیر بود برای اینکه نیت‌شان در طرفداری از علی (ع) خالص نبود. دیگر بالاتر از طرفداری از امیرالمؤمنین (ع) چه چیزی هست که بخواهد انسان را نجات بدهد؟ چرا طرفداری از علی (ع) طلحه و زبیر را نجات نداد؟ چون نیت‌شان خالص نبود. لذا اینها در یک چالشی افتادند که امیرالمؤمنین (ع) فرمود که اینها برای حکومت، صلاحیت ندارند لذا اینها علیه امیرالمؤمنین (ع) قیام کردند و صریحاً می‌گفتند که علی (ع) به ما بی‌وفایی کرد!

پس اگر طلحه و زبیر به چنین جایی می‌رسند، به‌خاطر اعمال غیرمخلصانه قبلیِ آنها است، حتی اگر نام این عمل غیرمخلصانه آنها «طرفداری از علی (ع)» باشد.

طبق روایت، اگر در تشخیص،‌ اشتباه می‌کنیم به‌خاطر این است که یک رفاقتی با شیطان داریم

پس اگر ما جایی در تشخیص‌های خودمان اشتباه کردیم، به خاطر این است که یک رفاقتی با شیطان داریم، و الا هیچ فتنه‌ای ما را دچار تشخیص اشتباه نخواهد کرد. (یَسْتَوْلِی الشَّیْطَانُ عَلَى أَوْلِیَائِهِ)

چه کسی می‌تواند به تشخیص خودش اعتماد کند؟ کسی که هر روز محاسبه نفس بکند. می‌فهمد که اینجا مشکل دارد یا نه؟ کسی که هر روز محاسبه نفس نکند، از خودش خبر ندارد به همین دلیل، اهل‌بیت (ع) فرمودند: «لَیْسَ مِنَّا مَنْ لَمْ یُحَاسِبْ نَفْسَهُ فِی کُلِّ یَوْم‏» (کافی، ج۲، ص۴۵۳) اگر هر روز محاسبه نفس کنی، خودت را بهتر می‌شناسی و می‌فهمی چه خبر است.

یکی از جاهایی که محل محاسبه است، استغفار است، چرا این‌قدر روی نماز شب تأکید می‌کنند؟ یک دلیلش همین استغفار است. اگر من استغفار را شروع کنم، کم‌کم عیب‌های خودم را پیدا می‌کنم، وقتی عیب‌های خودم را پیدا کردم، تحت تأثیر عیب‌های خودم قرار نخواهم گرفت. همین که عیب خودم را ببینم و از خدا حیا کنم، خدا می‌فرماید من این بنده‌ام را می‌بخشم، کار زیادی لازم نیست انجام بدهد. خدا برای چنین بنده‌ای «کفران سیئات» انجام می‌دهد (کَفَّرَ عَنْهُمْ سَیِّئَاتِهِمْ؛ محمد، ۲)

یکی از آثار گناه این است که انسان غلط می‌بیند و دچار تشخیص غلط می‌شود

یعنی آثار گناهش را از بین می‌برد و پاک می‌کند. یکی از آثار گناه این است که انسان غلط می‌بیند و دچار خطای دید و نگاه می‌شود. انسان اگر به خودش بیاید، می‌تواند درست تشخیص بدهد.

امیرالمؤمنین (ع) در کنار جنگ جمل، با زبیر سخن گفت و او را به خودش آورد و به او گفت که یادت هست من و تو خدمت رسول‌خدا (ص) بودیم و ایشان به تو فرمود که تو در چنین موقعیتی دچار فتنه خواهی شد و در مقابل من می‌ایستی؟ گفت: بله الان یادم آمد، چه‌کار کنم؟ امیرالمؤمنین (ع) فرمود: خُب کنار برو و بگو من با علی بن ابیطالب نمی‌جنگم. زبیر می‌‌خواست جنگ را رها کند اما با تحریک پسرش گفت: اگر جنگ را رها کنم، زن‌های بصره مسخره‌ام می‌کنند و می‌گویند که او از جنگ می‌ترسد! (فقال: کفِّر عن یمینک، لئلا یتحدثنّ نساء قریش، أنّک جبنت و ما کنت بجبان. قال: صدقت اذا...؛ وقعة الجمل، ص۱۳۰)

زبیر شمشیر کشید و دلیرانه و تنها به سپاه امیرالمؤمنین (ع) حمله کرد. حضرت فرمود: راه را باز کنید و عقب بیایید، به او میدان بدهید و بگذارید او رجز بخواند. او را نزدند، زبیر هم داغ شده بود داشت یک اشتباه دیگر مرتکب می‌شد؛ او می‌خواست شجاعت خودش را اثبات کند. اشتباه پشت اشتباه! بعد هم از میدان جنگ بیرون رفت و با علی (ع) نجنگید، یک کسی او را بیرون میدان جنگ در بیابان به قتل رساند و در واقع او نفله شد.

چه شد که زبیر با آن‌همه جهاد در رکاب پیامبر (ص) دچار اشتباه شد؟

امیرالمؤمنین (ع) فرمود: در زمان رسول‌خدا (ص) در یک ماجرایی، زبیر یک حسادتی نسبت به من در قلبش آمد و پنهان کرد، که کارش به اینجا کشید. (أما واللّه‏ لولا ما کان من أمر حاطب بن أبی بلتعة، ما اجترأ الزبیر على قتالی ؛ الجمل للمفید، ص389) (ویشیر بأمر ابن بلتعة إلى رسالته إلى أهل مکة... فأرسل علیا والزبیر علیها فأنکرت وصدّقها الزبیر ورجع عنها فقال علیّ: یخبرنا النبی وأنت تقول: لا کتاب معها؟! واستخرجه منها، فحسده الزبیر علیها ؛ موسوعه التاریخ الاسلامی، ج4 ،ص620) فاجعه اینجاست که این حسادت را نسبت به علی (ع) پنهان کرده بود اما باز هم در ماجرای آتش گرفتن درِ خانه علی (ع) جلو آمد و از علی (ع) و فاطمه (س) دفاع کرد! چطور می‌شود که آدم یک بدی‌هایی را این‌گونه در خودش نگه دارد.

در ماه رمضان که ماه عبادت است، دعا کنیم که از این مشکلات و عیوب پنهان نجات پیدا کنیم. رزمندگانی که شهید می‌شدند و این وصیت‌نامه‌های فوق‌العاده را می‌نوشتند، می‌دانید اینها چقدر گریه می‌کردند! یعنی در کنار آن جهادی که می‌کردند این گریه و مناجات را هم داشتند، طلحه و زبیر خیلی پای رکاب رسول‌خدا (ص) جهاد کردند اما ظاهراً این محاسبه نفس و این گریه‌ها را نداشتند.

چه کسانی در فتنه‌ها دچار اشتباه می‌شوند؟ کسانی که دوست شیطان هستند و شیطان بر آنها مستولی می‌شود

پس در فتنه‌ها چه کسانی دچار اشتباه می‌شوند؟ کسانی که دوستان شیطان هستند و شیطان بر آنها مستولی می‌شود. پس وقتی می‌گوییم «اگر تشخیص نباشد، دین‌داری هم به درد نمی‌خورد» دین‌دارن نترسند. منتها دوست شیطان نباید بود، اهل تقوا باید بود. از هوای نفس نباید تبعیت کرد. من از کجا بفهمم که الان وضع من چگونه است؟ انسان بر خودش آگاه است، ولو اینکه معاذیر و بهانه بیاورد.

البته همان‌طور که قبلاً بیان شد-غیر از محاسبه نفس و استغفار- «علم به مواضع حق» هم لازم است که حضرت فرمود: «لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ بِمَوَاضِعِ الْحَقِّ» مثلاً ما وقتی می‌خواهیم امر به معروف و نهی از منکر بکنیم، باید جای آن را بدانیم. آیت الله بهجت (ره) می‌فرمود: قبل از انقلاب، در مسافرت‌های خودم اگر کسی موسیقی حرام می‌گذاشت، بعضاً نهی از منکر نمی‌کردم، چون من از آن فرد، سخن ارتداد شنیده بودم، الان که دارد گناه می‌کند اگر یک چیزی بگویم، کلاً مرتد می‌شود و به همه چیز ناسزا می‌گوید! نباید او را از فسق به ارتداد بکشانم.

چرا احترام به پیامبر (ص) اهل جمل را نجات نداد؟

علم به مواضع حق، خیلی مهم است. در کنار زمین خوردن آدم‌هایی مثل طلحه و زبیر، شما ببینید بعضی از مردم به خاطر مقدسات خودشان چه‌کار می‌کردند! مثلاً برای نگه داشتن عنان ناقه همسر پیامبر (ص) چه تعداد دست‌ بریده شد! این را در تاریخ نوشته‌اند (ده‌ها دست بریده شد) خُب آنها چرا ناقه را نگه می‌داشتند؟ به‌خاطر حرمت پیامبر (ص). سؤال بنده این است: چرا این احترام به پیامبر (ص) که می‌خواستند این احترام را نسبت به همسر ایشان نشان بدهند، آنها را نجات نداد؟

در کنار اینها از یک جوان ایرانی برای شما مثال بزنم. وقتی امیرالمؤمنین (ع) به خلافت رسید، حذیفه آمد و به مردمِ شهری که در آنجا حاکم بود (در مناطق شمال عراق) گفت: بالاخره کار رسید به دست آن کسی که باید برسد. این جوان پرسید: یعنی چه؟ مگر بنا بود دست چه کسی باشد؟ حذیفه درباره حق امیرالمؤمنین (ع) برای مردم توضیح داد این جوان بعد از سخنرانی حذیفه نزدیک رفت و گفت: چرا ما تا الان این مسائل را درباره علی بن ابی‌طالب نمی‌دانستیم؟ حذیفه گفت: خب تا حالا ممنوع بود! جوان گفت: بیشتر برای ما توضیح بدهید. حذیفه هم بیشتر توضیح داد. جوان بلند شد و گفت: الان امیرالمؤمنین (ع) کجاست؟ حذیفه گفت: دارد به سوی بصره حرکت می‌کند. جوان گفت: من شیفته ایشان شدم، باید بروم. با یک توضیح، بلند شد و رفت پای رکاب امیرالمؤمنین (ع) قرار گرفت. واقعاً نمی‌شود بیان کرد که هدایت‌یافتن چقدر زیباست. (قَالَ الْفَتَى أَخْبِرْنَا کَیْفَ کَانَ ذَلِکَ یَرْحَمُکَ اللَّهُ قَالَ حُذَیْفَةُ إِنَّ النَّاسَ کَانُوا یَدْخُلُونَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص...؛ إرشاد القلوب دیلمی، ج۲، ص۳۲۳)

آن جوان رفت و در سپاه علی (ع) قرار گرفت. قبل از شروع نبرد، امیرالمؤمنین فرمود: یک نفر قرآن بردارد و این مردم را به قرآن دعوت بکند و به قرآن قسم بدهد. این جوان که تازه با امیرالمؤمنین (ع) آشنا شده بود، گفت: یا علی بن ابیطالب من این کار را می‌کنم. حضرت فرمود نه تو جوان هستی، آنها تو را می‌کُشند. او گفت: بگذارید من این کار را انجام بدهم. نه من این کار را می کنم. حضرت خواست کسان دیگری برای این کار بروند، ولی این جوان اصرار کرد که من این کار را می‌کنم! حضرت فرمود اگر بروی، تو را قطعه‌قطعه‌ می‌کنند.

گفت: مهم نیست من این کار را می کنم. بالاخره رفت جلوی لشکر و قرآن را به دست راستش گرفت. دستش را زدند، قرآن را به دست چپش گرفت، دست چپش را زدند. قرآن را به روی سینه خودش نگه داشته بود تا او را به شهادت رساندند و قطعه‌قطعه‌اش کردند. امیرالمؤمنین (ع) فرمود بروید بدنش را بیاورید. (فَقَالَ وَ اللَّهِ یَا أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ مَا شَیْ‏ءٌ أَحَبَّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُرْزَقَ الشَّهَادَةَ بَیْنَ یَدَیْکَ وَ أَنْ أُقْتَلَ فِی طَاعَتِکَ فَأَعْطَاهُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع الْمُصْحَفَ فَتَوَجَّهَ بِهِ نَحْوَ عَسْکَرِهِمْ فَنَظَرَ إِلَیْهِ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ إِنَّ الْفَتَى مِمَّنْ‏ حَشَا اللَّهُ قَلْبَهُ نُوراً وَ إِیمَاناً وَ هُوَ مَقْتُولٌ وَ لَقَدْ أَشْفَقْتُ عَلَیْهِ مِنْ ذَلِکَ وَ لَنْ یُفْلِحَ الْقَوْمُ بَعْدَ قَتْلِهِمْ إِیَّاهُ ؛ إرشاد القلوب دیلمی، ج‏۲، صص۳۲۳- ۳۴۲)

پایان پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: برنامه ماه من ماه رمضان من این کار را می کنم طرفداری از علی نجات نداد دین استفاده دوستان خودش مقدسات دینی طلحه و زبیر حضرت فرمود محاسبه نفس فتنه ها علیه دین بعضی ها بر آنها ال ع ل م

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۶۵۵۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

خنثی‌سازی فتنه مدعیان دروغین مهدویت توسط امام صادق (ع)

امام صادق علیه‌السلام ضمن آنکه بحث و درس‌هایی در زمینه‌های مختلف علمی، معرفتی، فقهی و فلسفی با شاگردان خویش داشتند، فصل جداگانه‌ای را به صورت مستقیم به موضوع مهدویت اختصاص دادند تا از فتنه‌ای عظیم جلوگیری کنند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، عصر امام صادق علیه‌السلام یکی از پر تنش‌ترین و پر هیاهوترین دوران تاریخ اسلام محسوب می‌شود. وجود مکاتب مختلف فکری، تنش‌های سیاسی بین حکام بنی امیه و بنی العباس، و همچنین محصوریت و مظلومیت شیعیان به دلیل بروز اختناقات سیاسی ـ امنیتی بخشی از مسائل مربوط به آن دوران است.

در این بین آنچه که سبب بروز رخنه و فتنه‌ای عمیق برای ضربه زدن به جریان تمدنی دین مبین اسلام بود، رویش مدعیان دروغین مهدویت بود که اتفاقاً از دل جریان عباسیان بر آمد؛ زیرا آنها برای مشروعیت‌‌بخشی به خلافت خود و جلب رأی عمومی، دست به جعل و تحریف روایات زدند و بر خلاف روایات صحیحی که نسل مهدی(عج) را به پیامبر اکرم و امیرالمؤمنین می‌رسانند، روایاتی جعل کردند که امام زمان عجل الله تعالی فرجه را از نسل عباس، عموی پیامبر معرفی می‎کرد، از جمله این روایات، حدیث خُزاعی است که گفت المَهدیُّ مِن وُلدِ العَباس؛ مهدی از فرزند عباس است.

افزون بر اینکه فضای فکری و جوّ قالب بر مردم در سال‌های پایانی حکومت بنی‌امیه به قدری ملتهب و مناسب قیام بود که افراد مختلف به امید رهایی از حکومت ظالمانه و غاصبانه بنی‌امیه دست به قیام‎های متعددی زدند که در این بین موضوع جانشینی یکی از خاندان رسول خدا به عنوان مهدی (عج) از جایگاه ویژه‌‏ای برخوردار بود؛ از مهم‌ترین این قیام‌ها می‌‏توان به قیام زید بن علی، قیام معاویه طالبی، قیام خراسانیان و قیام نفس زکیه اشاره کرد.

تعمیق باورهای مهدویت و مبارزه با مدعیان دروغین در سیره امام صادق(ع)

در چنین شرایطی است که امام صادق علیه‌السلام ضمن آنکه بحث و درس‌هایی در زمینه‌های مختلف علمی، معرفتی، فقهی و فلسفی با شاگردان خویش داشتند، فصل جداگانه‌ای را به صورت مستقیم به موضوع مهدویت اختصاص دادند. در این راستا احادیث متعددی را درباره موضوع مهدویت بیان فرمود تا از تحریف واقعیت جلوگیری شود. از یک سو به بیان شکل و شمایل و نام امام زمان و انتساب ایشان به خاندان رسول خدا صلی الله علیه و آله می‌پرداختند تا مهدی واقعی از مهدی دروغین شناخته شود و از دیگر سو به زمان ولادت آن حضرت در آینده اشاره می‌کردند تا جایگاه مدعیان دروغین مهدویت را متزلزل کنند و از طرفی، به تبیین عصر غیبت و دوران آخرالزمان می‌پرداختند تا نشان دهند هنوز زمان زیادی تا ظهور آن دوران باقی مانده است. دسته‌ای از روایات هم خاصّ شیعیان برای مواجهه صحیح با جریان مهدویت و فتنه‌های آخرالزمان و ارائه تبیین صحیح نسبت به عصر غیبت، دوران قیام امام و عصر ظهور بود.

عبرتی آخرالزمانی از تاریخ امام صادق (ع) / چرا خداوند به دولت‌ها فرصت حکومت می‌دهد؟

در ادامه سه نمونه از این احادیث را می‌خوانیم:

امام صادق علیه السلام درباره خصوصیت‌های ظاهری امام عصر عجل الله تعالی فرجه فرمود: «لَیْسَ بِالطَّوِیلِ الشَّامِخِ وَ لَا بِالْقَصِیرِ اللَّازِقِ بَلْ مَرْبُوعُ الْقَامَةِ مُدَوَّرُ الْهَامَةِ وَاسِعُ الصَّدْرِ صَلْتُ الْجَبِینِ مَقْرُونُ الْحَاجِبَینِ عَلَی خَدِّهِ الْاَیْمَنِ خَالٌ کَاَنَّهُ فُتَاتُ الْمِسْکِ عَلَی رَضْراضَةِ الْعَنْبَرِ؛ دراز قامت متکبر و کوتاه قامت چسبیده [به زمین کوتوله] نیست، بلکه میان قامت است، سیمایی گرد، سینه‌ای فراخ، پیشانی ای باز و ابروانی به هم رسیده دارد و خالی بر گونه راست اوست، چون دانه مشک که بر قطعه عنبر ساییده شده است.»

همچنین در روایتی دیگر درباره لزوم وجود حجت خدا در زمین و ضرورت ملازمت با او فرمود «مَا تَرَکَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْأَرْضَ بِغَیْرِ إِمَامٍ قَطُّ مُنْذُ قُبِضَ‏ آدَمُ‏ ع یَهْتَدِی بِهِ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هُوَ الْحُجَّةُ عَلَى الْعِبَادِ مَنْ تَرَکَهُ ضَلَّ وَ مَنْ لَزِمَهُ‏ نَجَا حَقّاً عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ؛ خدای عزوجل از آن زمان که حضرت آدم (ع) از دنیا رفت، هرگز زمین را بدون امام رها نکرد، تا مردم به واسطۀ او به سوی خدای عزوجل هدایت شوند و امام، حجت بر بندگان است، کسی که از او دست بردارد، گمراه شده و آن‌کسی که ملازم او باشد، رهایی یافته است، این حقی است بر خدای عزوجل.» (کمال الدین و تمام النعمة (شیخ صدوق) ج‏1، ص221)

یا در یک روایت با موضوع ارائه تبیین رفتاری در دوران غیبت امام فرمود: «مَا أَحْسَنَ‏ الصَّبْرَ وَ انْتِظَارَ الْفَرَجِ ... َ فَعَلَیْکُمْ بِالصَّبْرِ فَإِنَّهُ إِنَّمَا یَجِی‏ءُ الْفَرَجُ عَلَى الْیَأْس‏»؛ یعنی چقدر صبر همراه با انتظار فرج خوب و زیباست ... بر شما باد بر صبر کردن. جز این نیست که فرج (قائم) در هنگام ناامیدی فرا می‌رسد.» (کمال الدین و تمام النعمة، ج‏2، ص645)

تمام این دست از احادیث تنها گوشه‌ای از اقدامات آشکار امام در راستای مهدویت و امر ظهور بود که همین امر سبب شد تا شیعیان به فتنه نیفتند و از مسیر حقیقی منحرف نشوند؛ چرا که هرگونه انحراف در شیعیان عصر امام، مساوی بود با انحراف شیعیانی که بناست در عصر غیبت با همان احادیث رسیده از صحابه و یاران عترت در زمینه فقه آل محمد صلی الله علیه و آله و معارف بر حق ایشان، عصر غیبت را با کم‌ترین آسیب سپری کنند.

یادداشت: سعید شیری

انتهای‌پیام/